Българка или бразилка? “Имах едно гадже в студентските години от Бразилия”, разказваше разпалено Ванката. Беше си вързал дългите до рамената кестеняви коси в опашка и светло сините му очи изпъкваха на продълговатото му скулесто лице. Носеше оранжев потник, който вече бе минал не само през една пералня, на който беше изобразен сърфист. “Казваше се Ирео и беше инструкторка по танци. Сигурно знаеш, че бразилците наричат всички инструктори, учители и всякакви такива преподаватели с уважителното професор”, смееше се той и отпиваше от зелената бутилка бира доволно. Явно спомените го връщаха във време, където се чувстваше добре. Седяхме на едно от барчетата на Витошка. Той си беше прочъчал Пиринско, а аз сърбах турско кафе с две лъжички захар.. “Кафето трябва да бъде тъмно като нощта и сладко като любовта”, казваха турците и аз споделях мнението им. Майското слънце напичаше софийския следобед. Момичета с оголени пъпчета се носеха покрай нас показвайки кра
Wie man an einem kurzen Telefonat erkennen kann, ob man sich in Deutschland oder in Bulgarien befindet Teil 1 Deutschland Teilnehmer 1: Hallo! Teilnehmer 2: Hallo! Teilnehmer 1: Guten Tag! Teilnehmer 2: Guten Tag! Teilnehmer 1: Wie geht es Dir? Teilnehmer 2: Schlecht! Teilnehmer 1: Dann melde ich mich ein anderes Mal! Teil 2 Bulgarien Teilnehmer 1: Hallo! Teilnehmer 2: Hallo! Teilnehmer 1: Guten Tag! Teilnehmer 2: Guten Tag! Teilnehmer 1: Wie geht es Dir? Teilnehmer 2: Super! Teilnehmer 1: Sorry- ich habe mich verwählt!
Die Komfortzone "Ich habe mein Buch ,Der Weg außerhalb der Komfortzone´ genannt. Ich habe es auf Englisch übersetzt und auf Amazon veröffentlicht", erzählte Olaf mit stolzer Stimme. Er war groß, blond, Ende 30 und hatte eine krumme Nase, die seinem Gesicht gewissen Charakter verlieh. Seine blonden Haare sahen so aus, als ob er sie morgens niе kämmen würde. Er trug ein blaues Jeans-Hemd, das bis oben zugeknöpft war, und schwarze Jeanshosen. Seine hellblauen Augen funkelten vor Begeisterung. Olaf war der Ehemann einer Freundin. Sie hatte uns in Kontakt gebracht, um unsere Erfahrungen als Schriftsteller auszutauschen. Wir saßen in einem dieser Berliner Cafés, die von vielen Menschen als eine Art Home Office genutzt wurden. An den meisten Tischen gab es neben brennenden weißen Kerzen Laptops. An den Wänden hingen Bilder abstrakter Kunst. Im Hintergrund liefen die Tangos von Piazzolla. „Und? Wie läuft es?", fragte ich. „Es verkauft sich blendend!", lachte er selbstbewu
Kommentare
Kommentar veröffentlichen